Hangi şehir?

Şehir ve insan ilişkileri uzun zamandır zihnimde yer ediyor. Bir şehre ilk görüş bir insanla ilk karşılaşma gibi gelir; şehrin içinde gezip dolaşmadan insanla konuşmadan anlaşır veya anlaşamam, severim veya sevemem, içim ısınır veya ısınmaz.

Hatta bazen şehri ve insanı ayırırım; şehirle hem hal olur, insanı ile sıcaklık kuramam.

Bir garip hal işte.

Bursa'da insan şehir bütünlüğünü bulurum. Bundan önce yaşadığım Edirne'de şehir insandan önce geliyordu. 33 yıl sonra gittiğimde Edirne ile sessizce söyleştik; sabahın erken saatlerinde aşina olduğum sokaklarda yürüdüm.

Edirne beni, ben Edirne'yi unutmamışım!

Mekke Medine tartışmasız öncelikli şehirlerim.

Bir de hiç gitmediğim biraz oralı olduğum içimin bir şehri var; Kudüs.

Yitik şehrin yitik yolcusu; bu devran elbet böyle gitmeyecek; Kudüs hüzün şehri olmaktan çıkacak, medeniyet hamlesinin mihenk taşı olacak yeniden!

Kudüs elinde olan dünyada sözü olandır; dünyada sözü olan Kudüs'ü sahip olandır.

İçimde yeşeren ve yaşayan şehir Kudüs'e gitmedim henüz; bir gün buluşacağız, umut; her zaman taze bir fidan.

Gecenin en karanlığı, kışınen şiddeti olsa da ümit kandili hep yanar, kardelenler hiç eksik olmaz; Mensup olduğumuz medeniyet tarlası böylesi bereketlerle doludur.

Batıdan hiç şehir yok mu denirse, Fransa ve Paris derim. Fakat ışıkları azaldı gittikçe de azalıyor; gitmediğim Paris de Fransız gelmeye başladı! Demek şehir insan ilişkileri, insan ilişkileri gibi değişebiliyormuş!

Yahya Kemal'in Fransa'da oturduğu Kafede oturmak, masasında kahve içmek gibi hevesim vardı artık iyice azaldı!

Doğduğum şehir Manisa nereye gitsem, nerede yaşasam benim şehrim; ilçesi, köyü, evimiz, tarlaları, zeytinlik bahçeleri! Bazen yorulduğumda hayalen ziyaret eder, dinlenir dönerim gerçekliğe.

O Şehir bu şehir; mühim olan dünya köyünde insanca yaşamak ve insanca ayrılmak bu diyardan ve asil diyara insanca varmak.

Ne diye yaşıyoruz ki bu dünya evinde?