Gülmeyi ağlamayı bilen insanlık

Komik sayılabilecek eski bir hatırasını anlatırken o anı adeta yeniden yaşadı; gülmeye başladı. Anlattıkça gülmesi arttı, gözünden yaşlar geldi. Rahatlamıştı... Yerinde olursa tedavi edicidir gülmek; ağlamak da öyle!

İkisi ikiz gibi bir şey!

İkisinde de gözyaşı var: biri sevinçten, biri kederden. Sevinç ve keder kardeş değil mi zaten? Sevinç rüzgârlar kadar, keder dalgalar kadar; gönül sahilini vurup duruyor…

Kader çiziyor çizgiyi; irade sadece yöneliyor.

Keder ve sevincin tonu kadar gözyaşı yoğunluğu var. Hastalığın şiddetinden ağlamak var; büyük bir başarı elde ettiğinde ağlamak var...

Halin damıtılması, suya dönüşmesi gibi bir şey bu!

Bu günlerde ağlamanın, gözyaşının ne olduğunu en iyi bilen Gazze anneleri, Gazze çocukları.Bomba atan bomba atanlara yaltaklık yapan taşlaşmış yürekler ne bilir ağlamayı ne bilir gülmeyi,bir nevi ölüdür onlar!

İnsanlık ölüsü, insanlığın ölmüş hâli!

Ağızda ateşkes lakırtısı, içleri ateş dolu; bombalamayı bırakamıyorlar. Bilmiyorlar ki o ateş kendilerini yakacak! Nasıl bilecekler; akıl istifa etmiş, kalplerini istifra ettirmiş, atmışlar…

Ağlamayı bilen, gülmeyi bilen; hayatın tadına varan, hakikatine biraz olsun eren bir insan, bir şehri insanlarıyla beraber yok etmeye çalışır mı? İradelerini bu yönde kullandılar; gelecekte görecekleri şey, yaptıklarının karşılığı olacak. Daha önce de yaptılar: fitne çıkardılar, Peygamber öldürdüler, kaç defa itlaf olundular, lanetlendiler, sürüldüler...

Tarih bilmezler, akıl etmezler; hissedecek yürekleri yok!

Bugün Gazze’de bildiklerini yapıyorlar, içlerinde olanı dışarı atıyorlar.
Onlar o zaten! Dünyayı öyle satmışlar ki, neredeyse her taşın altından çıkıyorlar. Gün olur, taş ardında olanı haber verir!

Aklı olan, feraset ve basiret sahibi, vicdan ehli biliyor onları. Bildiklerinden dolayı onların ve yardımcılarının mallarını almıyor; mecbur kalırsa zaruret miktarında alıyor. Biliyorlar ki dünyayı kurtaracak da, batıracak da gözyaşıdır. Öyle gözyaşları vardır ki okyanusları kurutur, ateşleri söndürür!

Güç sarhoşu budala, zakkum suyunda boğulmuş bir zavallıdır; ağlamanın, gülmenin lezzetini bilmeyen zavallı...

Geri sayım çoktan başladı. Görmeseler de, anlamasalar da artık somut bir “Sumud” var.

İnsanlık ölmedi ya… Gülmeyi, ağlamayı bilen insanlık!