Ağaç...

 Ağaç insandır. Ağaç yağmurdur, topraktır, soluduğumuz havadır. Ağaç yaşamın kaynağı olduğu için insana eş değerdir.

 İslam Peygamberi ağacın kutsallığını çok büyük bir önemle insanlara göstermiştir. Ölürken dahi elimizde fidan varsa dikmemizi, savaşta kadınlara, çocuklara, yaşlılara  ve ağaçlara zarar verilmemesi gibi durumlar sadece birer örnektir.

 Türk kültüründe ağaç, diğer doğa unsurların yanında daha önemli bir yer tutmaktadır. Eski Şamanist inançta ağacın kutsal bir varlık olduğu, ''saçı saçmak'' deyimiyle değerli sayılan ( çiftçi için darı, buğday, tüccar için para ve sattığı malzemeler) malzemeleri ağacın üzerine saçarak adak adamalarıyla gözükmektedir.

 Bilecik tarafındaki köyümüzde gövdesine kollarımın yetmediği bir ağaç görmedim. Neredeyse bütün civarı gezmememe rağmen böyle büyük bir ağaç yok. Bu hiç yetişmediğini değil, böyle büyük ağaçların hepsinin kesildiğini göstermektedir. Ne kadar içler acısı bir durum. Ağacı bu kadar değersizleştirmek, dinden kültürden uzaklaşmaktır.

 Bir ağaca olan tutumumuz bizi nerelere götürdü. Ağaca olan saygısızlığımızla,  İslam Peygamberinin dedikleriyle ve içinde bulunduğumuz kültürümüzün gereklerini yerine getirmedik. Savaşta bile zarar vermememiz gereken hayatın kaynağına, koruması en kolay zamanda zarar verdik. Böyle yaparak dinimizden ve kültürümüzden uzaklaştık. Şu zamanda bunlar uzaklaştığımızda geride elimizde ne kalır? Yaşamayı ve ülkemizi nasıl yüceltiriz?

 Ağaç yaşamdır, ağaç dinden bir parçadır, ağaç kültürdür. Ağaca gereken önemi vermezsek insan olarak yaşama, böylece kainata haksızlık etmiş olur, hesabını en ağır şekilde ödemek zorunda kalırız.

  İşte bu bedeli ödememek için atalarımız Osmanlı'yı Osman Gazi'nin karnından çıkan çınar ağacıyla bütünleştirmiş, destanda  Oğuz Han ağaç içinden çıkan kadınla devam ettirmiştir.