Hayatı okuyabilmek

Juan adında bir Meksikalı, motosikleti ile Meksika sınırına gelir. Aracın arkasındaki iki büyük çantayı gören sınır polisi şüphelenir ve içinde ne olduğunu sorar. Juan 'Sadece kum var.' diye yanıt verince polis çantaları açmasını ister. Juan açar çantaları. Polis didik didik etmesine rağmen kumdan başka bir şey bulamaz. İyice şüphelenen polis, kumu her türlü tahlilden geçirir ancak sonuç yine aynı, kum bildiğimiz kumdur. Çaresiz, çantaları teslim eder Juan'a ve sınırdan geçmesine izin verir.

Ertesi gün Juan, motosikletin arkasında iki çantayla tekrar sınırdadır. Polis yine onu durdurur. Didik didik arar yine çantaları ve yine bir şey bulamaz. Juan elini kolunu sallayarak sınırdan geçer.
Bu olay, yıllarca böyle devam eder. Polis emekli olur.

Bir gün emekli polis Meksika'da bir barda otururken Juan'a rastlar ve yakasına yapışır.
'Senin yıllardır bir şeyler kaçırdığını adım gibi biliyorum. Düşünmekten geceleri uyku uyuyamıyordum senin yüzünden. Lütfen anlat bana ne kaçırdığını? Aramızda kalacağından emin olabilirsin.'
Joan gülümseyerek yanıtlar: ' Motosiklet '

Hayatımızda çoğu zaman bu yanılgıya düşüyoruz öyle değil mi?

Büyük resme bakabilmek...

Kimi zaman bizim için her ne kadar zor olsa da üzerinde yoğunlaştığımız konudan bir anlığına olsun kafamızı kaldırıp olaya bir- iki adım daha uzaklaşarak bakabilmek...
Doğrularımıza, inandıklarımıza o kadar sıkı sıkıya bağlıyız ki... Bazen haddini aşan eminliğimiz asıl görmemiz gereken noktayı ıskalatıyor bize.
 

Bütünü fark edebilmek... Asıl mesele bu...

Yaşamın bir illüzyondan ibaret olduğunu varsayarsak, bilincini uyanık tutabilenler yaşadıkları olayları hakkıyla okuyabilecekler...

O halde her günün bir öğretiden ibaret olduğu, bu dünyada kesin hüküm verdiklerimizi bir kenara bırakıp olabilecek diğer ihtimallere bakışımızı çevirmenin vakti gelmiştir belki de. Ne dersiniz?