En değerli soru

Bazen insanın yorulduğu anlar olur. Buraya kadarmış dediği, yolda kendini daha ilerletemediği…

İşte tam o anlarda biraz soluklanmakta yarar var. Bu tükenmişlik hali sizi başarısız kılmaz. Bu durum sadece ruhunuzun size, beni biraz dinlendir deme şeklidir. Zihninizi tüm karmaşık düşüncelerden arındırmak, bedeninize narin davranmak sizi hedeflediğiniz yoldan vazgeçmiş yapmaz. Aksine,  o yola daha güçlü bir şekilde devam edebilmeniz için sizi daha güçlü hale getirir.

İnsan bu hayat koşuşturmasında vücudunu öyle hırpalar ki hızından acısını fark etmez. Nereye yara bandı gerekiyor, nereyi dinlendirmek gerekiyor bilmez. Oysa bedenimiz bize karşı o kadar şefkatli ki hasarlı yeri tespit edip bize uyarı mesajı veriyor. Bize bak buraya özen göster biraz, geç şuraya otur biraz diyor. Tabi mesajı alabilene…

Ne var ki hepimizin mesajı farklı. Çünkü her birimizin hikâyesi farklı. Mesela hayatında gerektiğinden fazla sorumluluk almış kişilerin genel olarak kambur bir duruş şekli vardır. Ayrıca aynı kişilerde omuz ve boyun rahatsızlıkları görülür. Sözüm ona aldığı tüm yükler sanki orada ona bir şeyler anlatmaya çalışıyor; ona yaşamında belirli bir dengeye ve kararında bir ölçüye kavuşması için adeta bir ihtar veriyor.

Hangi amaç için, hangi ideal için mücadele edersek edelim, kendimizi sevmediğimiz, kendimize özenli davranmadığımız sürece yaşamak istediğimiz zafer, tam layığıyla mümkün olmayacak. Günümüz insanının karşılaştığı pek çok hastalık, kendini ertelemekten kaynaklanıyor. Hâlbuki hikâyenin ana karakteri iyi olmazsa hikâyenin sonunun ne önemi var öyle değil mi?

Hayatta sonuç kadar süreç de önemlidir. Zira bu yolda bize eşlik edenler var. Biz her ne kadar duymayı reddetsek de bedenimiz, zihnimiz, ruhumuz bizimle konuşuyor. Dilerim ki hepimiz onlara kulak verenlerden oluruz. Her şeyi bir kenara bırakıp ilk önce ben nasılım diye sormalı insan kendine. Sahi gerçekten nasılsın?