Derdimiz kendimiz ile olmalı

"Savaş, ölünce değil düşmana benzeyince kaybedilir."  Aliya İzzetbegoviç

 Bu sözü anlamlandırmak istiyorsak eğer ilk önce düşman kelimesini irdelemeliyiz. Kimdir düşman?

Hayatımızda düşman olarak adlandırdıklarımız şahıslar değildir aslında. Onlara olumsuz duygular beslememize neden olan muhatap olduğumuz kişinin bize zıt davranışlarıdır.

O halde diyebilir miyiz ki bize düşman olan aslında davranışlar...

Gerek iş gerekse özel hayatımızda mizacının bize göre doğru olmadığını düşündüğümüz, iletişim dahi kurmak istemediğimiz kişiler vardır. Fırsatı geldiğinde bize uymayan yanlarını muhakkak eleştiririz.

Hatta bazen bu durum bir mücadeleye dönüşür. Belki lisanen bir iletişimimiz olmaz; fakat davranışsal olarak iletişim halinde oluruz. Egoya hizmet eden varlıklar olduğumuzu göz önünde bulundurursak, her durumda en iyi olma arayışımızı yadsımamak gerekir. Dolayısıyla amiyane tabirle altta kalmamak adına sözüm ona kişilerle aramızda bir kısasa kısas anlayışı gerçekleşir. Karşı tarafın hareketlerine göre taktik geliştiririz. Zannederiz ki bu planlı davranış modeli bizi daha yenilmez yapacak. Ne var ki kaçırdığımız bir nokta var. Mücadele ederken karşı taraf yerine o kadar düşünürüz ki artık onun gibi olmaya başlarız. Egomuzu beslemek için kendi benliğimizden uzaklaşırız. Sonuç olarak artık ondan bir farkımız kalmamıştır. Sözün özü, birisinin davranışları ile mücadele etmek yerine kendi fikir ve eylemlerimiz ile mücadele içinde olmalıyız.

"Evet, bu insandaki bu tutumu yanlış buluyorum. Peki, doğru tutumu ben nasıl sergileyebilirim? " kaygısında olmalıyız. Derdimiz kendimiz ile olmalı. Kontrolsüz ego, insanın kişisel gelişimine en güçlü engeldir. Çünkü insanın ilk önce kendini aşması gerekir. Yanlış olanlar ile zaman kaybetmektense doğrunun peşinde olunması gerektiğine inanıyorum.

Asıl zafer, insanın her koşulda kendi olarak kalabilmesidir.

Sevgili okurlarım, umarım hepimiz bu gayede olanlardan oluruz.

Hoşça kalın...