Acının bir emojisi olsaydı…

Bugünkü yazımda sizlere herkesleşmekten bahsedeceğim. Öyle ki hayallerimiz, hedeflerimiz, acı ile başa çıkma şeklimiz dahi aynılaşmış durumda.

Eskiden herkesin bir maskesi vardı. Asıl mücadele ettiği duyguyu gizlemek için kullanılırdı. Fakat bu maskeler kişiye göre değişkenlik gösterirdi. 

Şimdi ise daimi kılavuzumuz sosyal medyada gördüğümüz tek kullanımlık yapay gülümsemeler ile hayata tutunmaya çalışıyoruz.

Önceden, yaşamı henüz yeşeren genç insanlar acı bir deneyim yaşadıklarında çevrelerinde olan bir büyüğe danışırlar, nasihat etsin isterlerdi.

Nasihat bu denli kıymetliydi. Aranan bir şeydi.  Zaman değirmeninden geçmiş birinin söyleyeceği iki kelam bu kadar önemliydi. Çünkü gerçekti.

Şimdi ise duygularımızı donduran, hissetmek yerine kaçmayı kolaylaştıran telefonlar adeta yaşam pusulamız oldu. Sosyal medyada hayat dediğin böyle yaşanır piyesinin kadim oyuncularını izleyenler ise kendine düşen rolü alıyor elbette.

Demek istediğim Akdeniz’de bir koyda değil de belki evinizin balkonunda yaptığınız bir sıcak dost sohbetidir size iyi gelecek olan. Yoga kampı değil de kitaplığınızı düzenlemektir.

7/24 meditasyon dinlemek değil de kendi iç sesinize kulak vermektir size huzurlu edecek olan.

Her birimizin sevinci, acıyı yaşayış şekli farklı. Tabii olarak duygularımızı karşılama şeklimiz de farklı… Bu yöntem herkese iyi geliyor, neden bana gelmiyor baskısını kendinize layık görmeyin. Sizin şifanız henüz bakmadığınız yöndedir belki de.

Önce niyet edin!  Kendiniz olmaya… Elinizdeki aynayı kendinize tutmaya… Hayatınızda orijinal kişiliğinizi keşfetmeye... Yol sizin ve size özgü olmalı, unutmayın… Mücadeleniz de size has olmalı. Hoşça kalın…