Bir daha düşünün ölüm var!

Bazen hayatın akışı hiç bir şey anlamadan tepe takla oluyor.

Ummadığımız anda ne hikayeler son buluyor.

Kim bilir hepimiz ne sızılar, ne yaralar taşıyoruz içimizde...

Bazı mutlulukları sonsuza dek sürecek sanıyoruz, oysa gözlerimizi açtığımız zaman gerçekler ile karşı karşıya kalıyoruz.

Yakından tanıyan insanlar hemen anlıyor tabi.

Bir gün de bu gülen insana ne oldu?

Neden bir şey anlatmıyor?

O an çevrenizde dönen hiç bir söylentiyi duymuyorsunuz zaten.

Hayata bir yarınız sanki gitmiş gibi baksanız da hayatın hala devam ettiğini farkediyorsunuz.

İşin ilginç yanı da öyle yada böyle yaşıyorsunuz işte...

Buz gibi öfkeden hatta kuru bir üzüntüden başka da bir şey olmuyor elinizde o anlarda.

Biraz garip halleri var ayrılığın.

Maalesef ki...

Sanki ömrünün sonuna dek peşini bırakmayacak bir iz gibi.

Aslında işin içersinde o kahrolası öfke olmasa ne de güzel olurdu öyle değil mi?

Çünkü öfke diner ve yaşanılan o güzel hatıralar meydana çıkar...

Bu arkadaşlık duygularında dahi hep böyledir.

Ayrılıklar çok zor olur.

"İnsanların birbirlerini kusursuz tanıması için en iyi zaman, ayrılmalarına en yakın zamandır" der Dostoyevski...

Ama o sızı resmen derisini yüzer insanın.

Kolay mı ki?

Belki de ölene kadar diye söz verilmiştir ama o yolda kim bilir neler neler tercih edilmiştir.

Sonra gelsin uykusuz geceler, karar verememeler, o an ki boşluk...

Bu aralar şahit olduğum bir kaç durum üzerine bunlardan bahsediyorum.

Neden ise şu aralar!

Birileri sürekli birilerinin mutluluğuna üflemek, çizgi çekmek için uyanıyor sanki...

Oysa ruhumuza taze bir soluk bulacağımız bir dünya hikaye var hayatta.

Ders alacağımız ve hiç bir zaman unutamayacağımız...

Sanki her şey bitince yitip gitti mi sanıyorsunuz...

Birisi yakıyor külü ise diğerinin ta yüreğine düşüyor işte...

Ölüm var ölüm...

Bence bir daha düşünün bırakın öfkeyi sarılın!