Tahammül sınırı bitmiş

Yıllardır yırtıyoruz kendimizi hayvan hakları, hayvanların canları diye...

Asıl önemli olan yıllar geçtikçe insani duyguların kaybolması ve bitmesi. Bunlardan en önemlisi de tahammüldür.

Değil bir insanın sesine ve kendisine tahammül etmek, bir hayvanın varlığına bile tahammülü kalmayan insanlarımız var artık.

Bir köpek ve koskoca bir mahalle halkı...

Hiç biri vicdanlarına sığdıramadı zararı olmayan masum bir canlıyı. Tahammül diyorum ya hani işte tahammülleri kalmamış anlaşılır ki sahipli bir köpeği sahibinden ayırmayı göze almışlar.

Olay şöyle gelişiyor...

Hayvan sever bir aile hayvanlar için tüm güçleri ile vicdansız insanlar ile boğuşan bir anne, barınaktan köpek alması ile başladı. Barınakta mutsuz olan bir köpeği mutlu etmek adına alıp evlerine getirir onu da aile üyesi yaparlar. Tüm mahalle çocuklarına hayvan sevgisini aşılamak için ellerinden gelen her şeyi yaparlar. Nedeni ise yeni neslin cani ve vicdansız yetişmelerini istememeleridir. Tüm mahalle halkı savaş açar adeta köpekten dolayı.

Düşününce bir küçük canlı, koca insanlığa karşı.

Hiç adil değil.

Peki, ben neden mi yazıyorum?

Son yıllarda artan hayvan cinayetleri, tacizleri, tecavüzleri ve şiddetleri artık insanlığın bitme noktasına gelmesi ve bir avuç kalmış vicdanlı insanların sesini duyurmak istememden dolayı kalemi elime alıyorum. Köpek sesi vicdanlarının sesini bastırmış olacak ki sahipli ve mutlu hatta güvenli bir ortamda olan bir köpeği vicdansızca gidip şikâyet etmişler. Hatta evlerine yazı göndermişler. Bu yaptıklarının anlamını ben anlamam elbette ki hala daha vicdanımı bünyemde taşıyor olmamdan ötürü.

Gönlü güzel aileden ayırmak isterken hangi ruh hali ile giderek şikâyet edilir. Ailenin ferdini nasıl ayırmak için çaba harcanır? Bu nasıl nefret nasıl insanlık?

İnsanlığın gitgide bu noktalara gelmesi üzücü...

Vicdanlarının körlüğünden ötürü çekemez olmuş ki belediyeye şikâyet etme gereksinimi hissetmişler. Yazık çok yazık ki insanda barınan o güzel duyguların bitmesi hatta kötülüğün esiri olunması.

Çok yazık...