Standart ebeveynlik

Ebeveynlerden ve özellikle de annelerden evlatları için çokça duyduğumuz bir cümledir; “hepsini ben yetiştirdim ama hiçbiri birbirine benzemiyor.” Ya da buna karşılık olarak söylenen çok meşhur bir söylemdir yine; “beş parmağın beşi bir olmaz.” Pekâlâ, neden ebeveynler çocuklarının aynı olmasını beklerler? Ya da daha doğru şekliyle soralım; neden çocuklarının onların istediği gibi olması isterler?

Çünkü birincisi; kendileri bütün çocuklarına aynı şekilde ve eşit davrandıklarını, hatta en doğrusunu yaptıklarını düşünürler. İkincisi; çocuklarını sadece kendi istedikleri şekle sokmaya uğraşırlar ve onların kendine has birer birey olduklarını gözden kaçırırlar. Hâlbuki her çocuğa aynı davranmanın mümkünü yoktur çünkü anne baba her birinde kişisel anlamdaki değişiminin ve olgunluğunun farklı bir aşamasındadır. Sonrasında her çocuğun farklı bir kişilik yapısına sahip olduğu gerçeğini göz önünde bulundurmak ve buna göre davranış sergilemek çok önemlidir. Bir çocuğumuzda olumlu sonuç veren bir davranış diğer çocuğumuzda ters tepebilir. Şu da bir gerçektir ki; biz anne baba olarak uyumlu, itaatkâr ve beklentilerimizi karşılayan çocuğumuzu istemsizce de olsa ayrı tutarız. Daha da kötüsü öyle olmayan kardeşi de sürekli kıyas yaparak rencide ederiz. Bu durum da üstüne şöyle bir yanlış ekler; sürekli eleştirilen çocuğu kardeşine karşı düşman ederiz. Artık onu kardeşi değil de rakibi olarak görmeye başlar, her durumda onun bir açığını arar ve onu suçlayıcı tavırlar sergiler. Çünkü artık o çok methedilen kardeşi anne babasının gözünden düşürmek en büyük arzusudur. Kardeşler arasında uzlaşmazlık olduğunda aslında ebeveyn kendindeki eksiği fark etmelidir. Çocuğumuz herhangi bir beklentimizi karşıladığında onu sevmek bencil ebeveyn tutumudur. Çünkü çocuk koşulsuz sevilmek ister ve bunu hak eder. Eğer ki bir çocuk anne babası onu daha çok sevsin diye bir çaba içindeyse, gün gelip aklı erdiğinde bunun gerçek sevgi olmadığını fark eder. Evet, her anne baba çocuğunu sever ve onun iyiliğini düşünür. Ama bu konuda bilinçli olunmadığında ne yazık ki belirli kriterler üzerine kurulmuş koşullu sevgi ortaya çıkar.

Tüm bunlardan yola çıkarak şunu söyleyebiliriz ki; anne baba her çocuğuna aynı ebeveynliği yapamaz. Hatta peş peşe dünyaya gelmiş çocuklarda bile ilk çocuğun tecrübesi söz konusudur. Aynı anda dünyaya gelmiş çocuklarda da dakika farkıyla bile olsa fıtrat farkı vardır. Yani hepsi bizim çocuğumuz deyip de aynı şeyi beklemek ve aynı anne babalığı yaptığını düşünmek eksik ebeveyn tutumudur!

Sağlıcakla ve farkındalıkla kalın.