İnsan unutur

"Nisyan" kelimesi Arapça kökenlidir ve "unutma, gaflet" anlamlarına gelir. "Hafıza-i beşer nisyan ile maluldür" derler. "İnsan hafızasının eksikliği unutkanlığıdır" demektir. Yani insan unutur; unutmaya da ihtiyacı vardır, hem de hatırlamak kadar. Düşünsenize, insan çok büyük bir acıya rağmen yaşamaya nasıl devam edebiliyor? İlk zaman olmasa bile üzerinden günler geçtikçe, yiyip içiyor, uyuyor hatta gülmeye bile başlıyor. Çünkü unutuyor! He evet belki yaşadığı şeyi hep hatırlıyor ama acıyı yavaş yavaş unutuyor. Unutmalı da çünkü aksi takdirde yaşayamaz. Mesela doğum yapan bir kadına sorun, o anda yaşadığı acı taze olduğundan başka çocuk falan istemem der. Ama zaman ona o acıyı unutturur, yine anne olmak ister ve ilk kez doğum yapacakmış gibi heyecan duyar. Zihnin bu kadar unutmaya meyilli olması bizi hayatta tutma ve koruma iç güdüsünden kaynaklanır. Hatta bazen zihin kişiyi hayatta tutmak ve akıl sağlığını korumak için yaşanan travmayı tamamen beyninden siler. Eğer silmese kişi o acıdan belki de ölürdü. Aynı şekilde ömrümüz boyunca yaşadığımız her detayı hatırlasaydık bu bizim için ne kadar zor olurdu. Adeta robotlaşırdık. Bizim için gerekli olan ve hayati önem taşıyan her bilgi ve anı, zaten hafızamızda korunur. Detaylar ise yer işgal etmemesi için geri planda unutulur ve yeni, önemli bilgilere yer açılır. Zihnimizin o kadar karmaşık bir yapısı vardır ki, henüz tam anlamıyla çözülememiştir. Müthiş bir yapıya sahip insan hafızasının, unutma özelliği de sanırım mucizevi bir durum. İlk sözümüzdeki gibi bazen eksiklik iken, bazen de bizim için bir nimettir. Hatta affetmek de unutmaktan gelir bir bakıma. İnsan asla affetmem dediğini gün gelip bağrına bile basıyor çünkü öfkesi geçiyor, soğuyor, küçülüyor. Böyle de olmalı zaten. Yoksa unutmadığında, insan içinde bir ur gibi beslediği kin ve nefretle kendi sonunu hazırlıyor ve en sonunda kendini hasta ediyor. Peki bu nasıl oluyor? İnsan hani unuturdu? Evet unuturdu fakat kendine unutturmadı! Eninde sonunda soğuyacak olan öfkesini hep taze tuttu. Vücudumuzda oluşan bir yarayı düşünün, kendi kendine yavaş yavaş kabuk bağlar ve iyileşir. Bu doğasında var. Ama biz sürekli o kabuğu koparır ve yarayı kanatırsak ne olur? O yara daha büyük ve telafisi zor bir yaraya dönüşür. Eninde sonunda iyileşse bile, ardında ciddi bir iz bırakır. O yüzden bırakalım her yara iyileşsin, bırakalım her acı unutulsun. Eğer her şeye rağmen gülebiliyorsak demek ki çok şeyi atlatacak güçteyiz. Unutmayı Allah fıtratımıza koymuşsa bu bir nimettir. O zaman bırakın unutulması gereken unutulsun ki; hatırlanacak güzelliklere yar kalsın!

Sağlıcakla ve farkındalıkla kalın.