Bırakalım ruhumuz çocuk kalsın!

İnsan hep der ya; "keşke çocuk kalsaydım" diye. Bunu genelde yaş aldıkça hayatın zorlukları bizi bunalttığı için söyleriz. Bir de şu açıdan bakalım mı? Keşke hayata hep umut dolu bakabilmek için çocuk kalsaydık. Hayaller kurabilmek için hem de öyle hayaller ki, olmamasından hiç korkmadan, rengarenk. Mesela bir çocuk kadar cesur olsaydık, düşmekten, başaramamaktan, ayıplanmaktan korkmasaydık. Her düştüğümüzde tekrar ayağa kalksaydık, yılmasaydık. Sonra çocuk gibi dürüst olsaydık. İnsanlar ne der diye düşünmeden söyleseydik içimizden geçenleri. Kimseye gösteriş yapmadan ne isek o olsaydık. Duygularımızı bir çocuk kadar yalın ifade edebilseydik. İki yüzlülük yapmanın ne olduğunu bilmeseydik keşke. Bir çocuk kadar merhametli olsaydık her zaman. Affetmeyi, hoş görmeyi, kimseyi incitmemeyi bilseydik. Keşke hep çocuk kalsaydık da insanı sadece insan olarak görmeyi başarabilseydik. Ne zaman büyüdük bu kadar! Bunların hepsinden yoksun kalacaktık madem, o zaman neden büyüdük.  Büyüdük de çocuk kalan hallerimizi beğenmez olduk. "Aman çocuklaşma, çocuk gibi her şeye ağlama, çocuk gibi küsme" dedik. "Çocuk kandırır gibi, çocuk oyalar gibi" dedik. Bir çocuk kadar masum ve dürüst olamadığımız için belki de her şey bize acı verir oldu. Keşke çocuk kalsaydık da gelecek için kaygı duymak nedir hiç bilmeseydik. Anın tadını doyasıya çıkarabilseydik. Hala bir yanımız temiz kaldıysa bu içimizdeki çocuk sayesinde!  Dünya buna o kadar muhtaç ki! Yalansız, riyasız, sevgi dolu bir çocuk kalbi, dokunduğu her şeyi nasıl güzelleştiriyorsa, biz be hayatı öyle güzelleştirmeliyiz. Özümüze dönmeliyiz. Dünyaya nasıl tertemiz geldiğimizi hatırlamalıyız. Hadi "keşke çocuk kalsaydım" demek yerine, içimizdeki çocuğu besleyelim. Hayat hep aynı, biz büyüdük. Hayat hep zordu, biz çocuk gözüyle bakmayı unuttuk. Hayat bize hala en güzelini veriyor da biz görebilen gözlerimizle bunu görmüyoruz. Aldığımız bir nefes bile dünyaya bedel, şükretmeyi bilmiyoruz. Hayata bir çocuk edasıyla gülüversek nasıl değişecek her şey. Bir çocuk gibi küçük şeylere sevinmeye o kadar ihtiyacımız var ki! Çocuk gibi sevmeye, sevilmeye. Hayal kurmaya ihtiyacımız var, o hayallerin bir gün gerçek olacağına çocukça inanmaya. Biz içimizdeki çocuğu unuttukça sanki grileşti her şey. Bakış açımız değiştikçe dünya değişti sandık. Aslında biz masum bir gözle bakamadık. Bakmaya kalktık, bakamayanlar incitti vazgeçtik. Kendimizden vazgeçtik, insanlardan ve dünyadan ümidi kestik. Ne oldu? Yine biz üzüldük. İnsanın yeniden insan olmaya ihtiyacı var! Yeniden dünyaya çocuk ruhuyla umut katmaya ihtiyacı var! Her şeye rağmen, herkese rağmen insan olalım, çocuk kalpli olalım. Bu dünya daha da çekilmez hale gelmeden, bir an önce kendi özümüzü bulalım. Yoksa kendi bindiğimiz dalı kesiyoruz haberimiz olsun!

Sağlıcakla ve farkındalıkla kalın.