Şiddetle bir yere varılmaz!

Geçtiğimiz ay Aksaray'da bir okulda meydana gelen dayak skandalının görüntüleri hepimizin kanını dondurmuştu.

Henüz 5. sınıf öğrencisi olan T.K.'yi okulun koridorunda deyim yerindeyse evire çevire dövenmatematik öğretmeni Ali Rıza Y.'nin insanlıktan çıkmış haline pek çok çevreden tepki yağdı.

Minik çocuk yediği tokat ve yumruklar nedeniyle 10 gün iş göremez raporu alırken, öğretmenin yaptığı savunma ise ortada ciddi bir nedenin olmadığını gözler önüne sermişti.

Hem olsa bile şiddete neden olarak asla gösterilemez!

Olay sonrası devreye giren Milli Eğitim Bakanlığı başlattığı soruşturma sonucunda dayakçı öğretmeni sınıflardan çekti.

Ali Rıza Y.'ninartık İl Milli Eğitim Müdürlüğü'nde memur olarak görev yapacağı açıklandı.

Bu olay aslında bize toplumsal bir yaramızı da hatırlattı.

Şu anda o kadar yaygın olmasa da, maalesef bazı kesimler için dayak terbiye edici veya yola getirici bir araç olarak görülüyor.

Nedense...

Dayağa maruz kalanlar da genelde çocuk ve kadınlar oluyor!

Mağdur gruba bakıldığında, aslında bu noktada güçlünün güçsüzü ezmesi gibi bir durum söz konusu.

Aslında...

İstediği yapılmadığında veya ufak bir hata gördüğünde, insana yakışır yollarla sorunu çözmek yerine kaba kuvvete başvurmak ancak aciz insanların başvurabileceği bir yöntemdir.

Bu durum sadece ülkemiz için geçerli değil.

Dünya çapında yapılan bir araştırma, her 4 çocuktan 1'inin fiziksel şiddete maruz kaldığını gösteriyor.

Evde, okulda veya sokakta çocuk her zaman çocuktur.

Onların hata yapmaları hayat tecrübeleri gereği en tabi haklarıdır.

Hata yaparak zamanla yanlışlardan dönmesini de öğrenmelerini beklemeliyiz.

Bize düşen tatlı ve öğretici bir üslupla doğru olanı göstermektir.

Şayet...

Biz büyükler olarak çocukların hatasını başka büyük bir hata yaparak ortadan kaldırmaya çalışırsak, bu kez sorun çok daha büyük bir hal alır.

Sözün özü...

Şiddet asla bir çözüm yolu değil, aksine ortada bulunan sorunu çok daha içinden çıkılmaz hale sokan bir yöntemdir.