Çocukla iyi geçinme yöntemi

Çocuklarıyla iyi geçinme yöntemi arayışı içinde olan annelere babalara bu işin pratik yolunu açıklamak gerekirse, onlara söylenecekler o kadar "uzun boylu" değildir. Ebeveynlere bu konuda gereken şey, sadece bir tür "bakış açısı" kazanmalarıdır.

Şöyle ki;
Çocuklarınızla her yüzleştiğinizde,konuştuğunuzda, karşılaştığınızda, yan yana geldiğinizde; kendinizde onlara karşı şöylesine bir algı, görüş ve anlayış geliştirmeniz gerekir:

1. Siz bu gezegende gezinirken, çocuklarınızla sadece "karşılaştınız". Tıpkı birileriyle bir yerlerde karşılaştığınız gibi.
2. Bu karşılaşma sonrasında onları dünya ile tanıştıran sizsiniz. Ancak onlara yol haritası çizme yetkiniz yoktur.
3. Sizin çocuklarınıza karşı olan göreviniz ve sorumluluğunuz:
- Onlara bir süreliğine "yarenlik" etmektir.
- Onların yanında yöresinde bulunmaktır.
- Onlarla tecrübelerinizi paylaşmaktır.

4. Çocuklarınızdan farkınız, onlardan bir süre önce dünyaya ayak basmış olmanızdır.
5. Onlar ayrı, siz ayrısınız. Onlar başka, siz başkasınız.
6. Ne onlar sizin yerinizi doldurabilir, ne de sizin yeriniz boş kalır.
7. Dünya hayatı, insanların birbirlerinin yerini doldurma, yerini tutma alanı değildir. Herkesin yeri, kendi yaşamıyla sınırlıdır.

8. Nasıl ki siz, evinize gelen herhangi bir misafirle kavga edemezseniz, nasıl ki, evinizin dışındaki insanlarla da zıtlaşamazsanız, Onlara emirler veremezseniz, onları güdüleyemezseniz; çocuğunuza da bunları yapamazsınız. Aksi halde çocuklarınızla tek bir iyi gününüz olmaz.

9. Nasıl ki siz, hayatta herhangi bir konuda birilerini "örnek" alma gereği duyuyorsanız; siz de "örnek alınma kıvamında" olan bir anne baba olduğunuz sürece, çocuğunuz sizi örnek alacaktır.
Aksi halde o, sizinle sadece sofranızı ve barınağınızı paylaşmakla yetinir.

10. Çocuklarınız sizin aracılığınızla dünyaya geldiler ancak, onların dünyaları sizin dünyanızla sınırlı değildir.

 * * *

ÇOCUĞUN SORUN

GİBİ GÖRÜNMESİ

Kendisine ebeveyni tarafından kendini eğitme fırsatı tanınan çocuk, fikrini ve isteklerini herkese karşı "açıkça" ifade edebilen, gerek duyduğunda da diklenebilen çocuktur.
Halbuki;
Onun bu hali, çocuğa her dediğini yaptırmayı hedeflemiş ebeveynler ve diğer yetişkinler tarafından "tuhaf" ve saygısızlık olarak anlamdırılır.

Annesini babasını zaman zaman zarara uğratmayan, onları bazen derinden düşündürmeyen, onlara hiç sorun yaşatmayan çocuk hapisteki kimse gibidir.

Tabi ki faydası da olmayan çocuktur.

Oysa ruhu hapiste olmayan çocuğun bazı talepleri, çevresindekilerin talepleriyle uyumsuzluk gösterebilir.

Bu durum, çocuğunu ayrı bir birey olarak gören ebeveynler tarafından hiç de yadırganmaz.