Ya merhamet olmasaydı?

Doğadaki hayvanlar bile, şehirlerde, beton evlerin içinde yaşayan bazı insanlardan daha merhametli.

Avını avladıktan sonra boğazını sıkarak öldürüp ondan sonra parçalara ayırıyorlar.

Karnı tokken avlanmıyor, kimseyi rahatsız etmiyorlar.

İnsanlar ise, merhamet duygusu olmaksızın bir anlık öfke ile ellerine geçirdikleri aletlerle etrafındakileriya öldürüyor, ya da işkence ediyorlar.

Sırf kendini tatmin etmek, başkasını aşağılamak, ezmek için.

Veya daha da vahimi, kendini kontrol edemiyorlar.

Oysa merhamet, adalet, sevgi insanı insan yapan yaşama biçimidir.

Biz ki, güvercinler yemek yerken ürkmesin diye etrafından dolaşan,

Sokakta yaşayan canlılar için yemek, su koyan, kar kış dinlemeden yuva yapan insanlarız.

Böyle insanlardan doğacak olan nesillerde umut çok yüksek.

Fakat...

Yok, tırmalar, ısırır diyerek kedilere, köpeklere vs. hayvanlara tekme atarak büyütülen,

Arkadaşına vurması öğretilen,

Dayak attığı için kocaman bir 'aferin' söyleyen annelerin evlatları ise,

Zamanı geldiğinde ektiğini acı bir şekilde biçerek,

Haberlerde gördüğümüz vahşilerden hiç bir farkıkalmıyor.

Böylelerini görünce...

Gerçekten bir gün merhamet biterse ne yaparız diye düşünmeden edemiyoruz.

Peki ya, bizler doğarken merhametten yoksun olarak doğsaydık neler olurdu, hiç düşündünüz mü?

Belki de altımıza yaptığımız, ağladığımız veya mama yemediğimiz için anne-babamız tarafından öldürülürdük.

Yaşlıların halini ise hiç düşünemiyorum.

Ama yine de çok şükür ki, bu dünyada güzel yürekli insanlar hala var.

Umudumuzu kaybetmeyelim.

Yoksa onlar olmasa, bu insanlık nereye gidiyor diye endişe etmekten gözümüze uyku girmeyecek.