Çürüyoruz farkında mısın?

Ahlâk mı? O da ne?

Ahlâk nedir?

Kime, neye göre değerlendirilir?

Ahlâk toplumun uyması gereken, sıva gibi, yapıştırıcı gibi herkesi bir arada tutan kurallardır.

Ama ne yazık ki büyüklerimizden öğrendiğimiz bazı şeyleri içtimai hayatta pek göremiyoruz.

Ya da bazı şeyleri "herkes her şeyi özgürce yapabilir" anlamına yükleyerek kaçınıyoruz.

Oysa herkes kendi başına iş yapsa, her konuda başına buyruk hareketetse her şey karman çorman olmaz mı?

Otobüsteyken bile yaşlılarımıza, ayakta durmakta zorlanan büyüklerimize yer vermek bile ahlâktır, insani bir davranıştır.

Ama şimdi yanına küçük çocuğunu oturtup biri "çocuğunuzu kaldırabilir misiniz,teyze ayakta zor duruyor" dendiğinde karşı tarafın çemkirdiğini görüyoruz.

Peki, o çocuk annesinden bu davranışı gördüğü zaman "annem de böyle yapıyor, demek ki doğru olan bu" deyip aynı şeyleri tekrarlarsa ne olur?

Ben söyleyeyim...

Ahlâk kavramları çöker, ne yazık ki, çökmeye başladığına şahit oluyoruz.

Ya peki dışarda yerlere çöp atarsakveya çocuğumuzun yanında tükürürsek, yalan söylersek...

Yine aynı şeyler olmaz mı?

Ve bu nesiller boyu devam eder.

Sonra ise ahlâk diye bir şey kalmaz.

Kimse otobüste yaşlıları görmez.

Dışarda yediğinin çöpünü, çöp kutusunu gördüğü halde yere atar.

Ahlâk sadece dış görünüş değildir.

Ahlâk haddini bilmektir.

Yani kişinin kendisidir.

Kişi nasılsa dışarda da aynı o şekil davranır.

***

Güven meselesi de ahlâk için çok önemli bir husustur.

Örneğin bir yere evinizin ihtiyacı olan bir malzemeyi almaya gidiyorsunuz.

Dükkân sahibi alacağınız şeyi ballandıra ballandıra anlatıyor ve siz de o ürüne talip oluyorsunuz.

Evde kısa bir müddet kullandıktan sonra o malzeme bozuluyor.

Soruyorsunuz araştırıyorsunuz.

Malzemede bir yamuk olduğunu öğreniyorsunuz!

Peki, bu dükkân sahibinin yaptığı hareket ahlâka sığıyor mu?

Hayır.

İnsanlar, böyle kandırılıyor, kanıyor ve çürüyor.

Sonra da kimse kimseye güvenemez halde bocalıyor.

Her şeye yalan dolan eklenince, güven de ortadan kalkmış oluyor.

E, hani biz ahlâklı bir toplumduk.

Kimseyi aldatmaz, hoşgörülü, faziletli insanlardık.

Çocuğuna bir şeyler öğretmesi gerekenbir kişi, bu annesi de olabilir, babası da veya herhangi birisi, çocuğun yaptığı ahlâk dışı bir olayda "Aaa ne olacak ki, bir kereden bir şey olmaz" deniliyor.

Oysa bu çocuk büyüdüğünde senin o bir kerecik bir şey olmaz dediğin şeyleri devam ettirirse ne olacak?

Sen, ben, biz çocuklarımıza bunları öğretmezsek vicdani kavramlar nasıl gelişecek!

Sonra da herkes bencilleşiyor. Sadece kendini, kendi çıkarını düşünüyor ve...

Yanlışıyla etrafındakilere örnek teşkil ederek, insanlara öğretiyor ve sonra toplum tespih taneleri gibi darmadağın...

Şimdilerde dillerden düşmeyen, akla gelen bir tek şu...

Nerde o eski insanlar, komşular, akrabalar, arkadaşlıklar?

Ara ki bulasın!