Çok sevmeli tıpkı dedem gibi...

Bir seveni olmalı insanın, tıpkı dedem gibi.

Öyle bir kucak açmalı ki, kendini uçsuz bucaksız denizde hissedesiniz.

Seni tüm kalbiyle seven, hüznüne ve sevincine ortak, derdini söylediğinde derman olmak için elinden gelen her şeyi yapan,

Gördüğü zaman gözleri parlayan biri olmalı.

Mayıs ayının 2'si,

Bu hayatta en fazla değer verdiğim, sevgisini her daim hissettiğim, canımdan bile çok sevdiğim,

Allah bizi bir gün yanına alacak dediğinde bile hüzünlendiğim,

'Sana bir şey olursa yaşayamam' diyen dedem Ali Kayaaltı'yı kaybettiğim gün.

Ah benim sakalı bembeyaz,

Beni görünce mutluluktan gözleri parlayan,

Her daim yanımda hissettiğim güzel dedem.

Çok acı, anlatılamayacak kadar acı...

Ne sarılabiliyor, ne öpebiliyorsun, ne de "gel dede, birlikte bir şeyler yapalım" diyebiliyorsun.

Ancak...

Gidiyorsun mezarına saatlerce konuşup, dua edebiliyorsun.

Belki de bazıları için  'dede' sadece annenin ve babanın ebeveynidir.

Veya bayramlarda, kandillerde, özel günlerde gidilen yerde oturan insanlar.

Benim için hiçbir zaman öyle olmadı.

Ben dedemle sevindim,

Dedemle ağladım,

Dedemle 'gool' diye bağırdım.

Dedemle sırrımı paylaştım,

İnsanların dedeleriyle yapmadığı birçok şeyi tek tek yaptım.

Çok sevdim ve hep de seveceğim...

Ezan okunduğunda,

İşim gereği girdiğim her maç haberinde bile içim acıyacak kadar çok sevdim.

Belki bunlar çocukça geliyordur,

"Geçer elbet bir gün" derler hatta...

Sarılamayacağın, öpemeyeceğin,birinin artık olamaması nasıl geçer hiç bilmiyorum.

Allah sevdiklerini kaybedenlere büyük sabırlar versin.

Bir de benim gibi yüreklerinden sevenler gibi,

Herkese anane, babaanne ve dede nasip etsin ki,

Çok sevsinler, saygı duysunlar, onlarla büyüsünler

Gerçek sevgi nedir öğrensinler...