Neden birbirimizi dinlemiyoruz!

Aynı şeyi istememize rağmen bazen kavga ediyoruz. Aynı gayeyi hedeflememize rağmen görün savaşı gibi birbirimizle uğraşıyoruz. Enerjimizi yok yere heba ediyoruz. Hemen yanı başımızdaki gelişmiş ülkelerden toplum yararına dersler ve ibretler alamıyoruz. Ve maalesef ilerleyeceğimize geriliyoruz, terakki edeceğimize tedenni ediyoruz.

Sanki bir efsun ve sihir var üstümüzde. Habire boğuşup duruyoruz. Üstelik aklı başında olanlar bu kavganın başını çekiyorlar.

Mevlana bir hikâyesinde bu durumu ne güzel özetlemiş:

" Biri Türk, biri Arap, biri Acem, biri de Rum dört kişi yeni arkadaş olmuş, bir yerde oturuyorlardı.  Henüz birbirlerinin dilini de çok iyi bilmiyorlardı. Oradan geçen bir zengin bunlara bir dirhem (para) verdi. 'Yiyecek bir şeyler alıp karnınızı doyurun', dedi.

Türk olan, "ben üzüm isterim" dedi.

Arap olan, "ben inep severim" diye tutturdu.

Acem olan, "ben engurdan başkasına razı olmam" dedi.

Rum olan da, "bırakın bu saçmalıkları, bu mevsimde en iyi istafil gider", dedi.

Aslında İnep, Engur, İstafil de Üzüm demekti ve hepsi aynı şeyi istiyorlardı. Fakat birbirlerinin dilini anlamadıkları için anlaşamıyorlardı.

Böylece herkes farklı şey istediğini zannedip kendi söylediği şeyde diretince kavgaya başladılar. Öyle ki kıyasıya dövüşüyorlardı.

Nihayet akıllı ve dil bilen bir adam onları ayırdı. Her birini tek tek dinledikten sonra gülerek, "parayı verin, ben hepinizin istediği şeyi size getireceğim", dedi.

Parayı ona verip merakla beklemeye başladılar. Akıllı adam manavdan yeterince üzüm alıp geldi ve hepsini memnun etti. Herkes birbirinin sevincini görünce aynı şeyi istediklerini anlayıp şaşırdılar. Boşuna kavga edip birbirlerini üzdüklerine hayıflandılar."

 Bakınız, ülkemizdeki kavganın çözümün de acaba "halkın dilinden ve dininden" anlayan âlimlere ihtiyaç vardır, dersek, yanılmış mı oluruz?  Ne dersiniz!