Kaçınılmazla işbirliği yapmak

Yazar, kitabında bir anısında bahseder...

"Çiftliğime birçok ağaç dikmiştim. Bu ağaçlar başlangıçta büyük bir hızla büyüdüler. Sonra bir kar fırtınası oldu ve bütün dallar buzlarla örtüldü. Üzerlerindeki bu ağır yüke karşın ağaçlar gururla direndiler, ancak sonunda ezilip kırıldılar. Hepsini sökmek zorunda kaldık. Ne yazık ki bunlar, Kuzey Ormanları'ndaki ağaçlar gibi kurnaz değildiler. Kanada'nın yeşil ormanlarında yüzlerce millik bir gezi yapmıştım ve hiçbir dalın kar ve buz nedeniyle kırıldığını görmemiştim. Çünkü buradaki çam ağaçları fırtına karşısında eğilmeyi, dallarını eğmeyi, yani kaçınılmaz olanla işbirliği yapmayı biliyorlardı."

Yaşadığımız çoğu sıkıntının asıl kaynağı da bu değil mi sahiden? Her şey bizim elimizdeymiş, bizim kontrolümüzdeymiş gibi yaşamıyor muyuz hayatı? Kaygılarımız, korkularımız hep geleceğe dair değil mi? Ya da keşkelere boğulmuyor muyuz ömür boyu?

Hayatta karşımıza çıkan her ne problem varsa her seferinde savunmaya geçip, gardımızı almak, savaşmaya başlamak her zaman işe yarar bir yöntem değildir. Bazen savaşın galibi biz oluruz ama bazen de problemler bizi alt üst eder. Hatta öyle ki hem problemi çözememiş oluruz hem de bir dolu yorulmuş, yıpranmış, tükenmiş ve ümidini kaybetmiş.

Bir makalede der ki: "Kaçınılmaz olanla mücadele etmekten vazgeçersek, daha güzel bir hayat sürdürmek için daha fazla enerjiye sahip olabiliriz."

Mesela, hastalandığımızda 'oflamak direnmektir.

Bir engelimiz varsa hayata küsmek direnmektir.

Çocuğumuzun her hareketine müdahil olmak direnmektir.

Bizim gibi olmayanı eleştirmek hayata direnmektir.

Kısacası kaçınılmaz olanla mücadele etmek direnmek ve enerjimizi tüketmektir.

Çok güzel bir dua var tam da bu konumuzu tamamlayacak nitelikte. Başucumuza asalım hep hatırlatıcı olsun diye.

"Allah'ım!

Bana değiştiremeyeceğim şeyleri kabul etmek için

Sükûnet,

Değiştirebileceğim şeyler için

Cesaret,

Ve bunu ayırt edebilmem için

Akıl ver!"

Âmin.