Onlar aramızdan ayrılmadan önce...

"Söze Besmele ile başlamalı" derdi rahmetli anneannem.

Biz de gazetemizin değerli okuyucularını bu ilk yazımızla selamlayarak Bismillah diyerek başlayalım söze.

Anneanne ve Bismillah kelimelerini yan yana geldiğinde bizim yaşımızdakiler için birçok şey canlanır gözümüzün önünde. Modernizmin insanı bunaltan baskısının hissedilmediği yıllarda biz çocukluğumuzu Anadolu'nun mütevazı ve fakat çalışkan şehirlerinden birinden geçirdik. Yaşadığımız evlerde mutlaka anneanneler, babaanneler, dedeler olurdu ve onların dizinin dibinde, onların sevgisi ve şefkatiyle büyürdük. İlk hayat derslerimizi onlardan alır, ilk bilgilerimizi onlardan edinirdik.

Her biri birer çınar yüceliğinde olan evlerimizdeki büyükler, bizi hayat mektebine hazırlar, büyüyüp içerisinde girdiğimizde bu mektebi çok iyi tanır, kendimizi ona göre hazırlamış olurduk.

Evlerimizdeki bilgelik ve huzur sokağa yansıdığında şehirlerimizin huzurlu olduğunu, evlerimizdeki cehalet ve huzursuzluğun da aynı şekilde sokaklara, şehirlere yansıdığını görürdük.

Evlerimizdeki büyükler, varlığı bizi zenginleştiren,sadece duaları ve aramızda oluşlarıyla değil, öğretileriyle, yol göstermeleriyle, tecrübeleriyle de bizim için her biri birer hazine değerinde öneme sahip vaz geçilmez kıymetlerdi.

Ne zaman ki büyüklerimizi evlerde yalnız bırakır olduk,

Ne zaman ki onları huzurumuza engel olarak görmeye başladık,

Ne zaman ki varlıkları bizim için yük olmaya başladı...

İşte o zaman biz ve çocuklarımız, bize hayatı öğreten çınarları devirmiş, koparmış olduk.

Evlerimizin huzuru ve bereket kaynağı olan büyüklerimizi yalnızlığa terk ettikçe kazanacağımızı düşündüğümüz huzur, huzursuzluğumuzun, mutsuzluğumuzun kaynağı oldu.

Ve ancak,onca iş yoğunluğu bahanesine sığınılarak, arada sırada ziyaretlerine gidilen ve aranan büyüklerimizin sevgisi ve duasını uzaktan ister olduk.

Mayasında sevgi ve saygı olan bir yapının bozulması ve dağılması çok kolay olmazken biz mayayı bozduk sonra sevgisizlik ve saygısızlıktan şikâyet eder olduk.Oysa evlerimizdeki büyüklerimiz bizim mayamızı sağlam tutan, hayat tecrübeleriyle bize sevgi ve saygı mayasını aşılayan çınarlardı. Biz aslında onları yalnız bırakmakla kendimizi yalnız bırakmış olduk ama bunu çok geç anladık.

Belki de anlamadık...

Ne dersiniz?

Unutmayın, dün yanımızda sımsıcak sevgisini hissettiklerimizden, bugün uzaktan arayarak bize sevgi göstermelerini ve dua etmelerini ister olduk!..

Kıymeti kaybolduğunda ve yokluğunda anlaşılan değerler gibi büyüklerimizin kıymetini ve değerini de ancak onların yokluğunda anlar olduk.

Şimdi gidin büyüklerinizin yanına ve onlar aramızdan ayrılmadan öpün ellerini, alın dualarını, okşayın pamuk yanaklarını ve bir çift sevgi sözcüğüyle dünyaları verin onlara!..

Ve bir gün onları görmeye gittiğinizde onları göremeyeceğinizi unutmayın!..

Bahaneler üretmeyin!..

Bahaneler sevgi ve saygının önünde engel olduğu müddetçe azalmayacak artacaktır bunu bilesiniz.

Kalın sağlıcakla...