Yalnızlık sadece Allah'a mahsus...

Allah, insanoğlunu sosyal varlıklar olarak yaratmış.

Hiçbir insan tek başına hayatını sürdüremez. O dizayn içinde yaratılmışız. Hayatımızın her zerresinde birbirimize ihtiyacımız oluyor mutlaka.

Artık büyüdün, elin ayağın tutuyor diye kimseye ihtiyacın olmayacak anlamına gelmiyor bu.

En ufak şeyde bile yanımızda birilerini istiyoruz.

Bana yalnızlık aynı karanlık gibi dipsiz bir kuyuymuş gibi korku verir. En çok üzüldüğüm endişelendiğim insanlardır yalnız insanlar. Gördükçe içim karalar bağlar. Ama bazıları da seviyor. Ya da ne bileyim seviyormuş gibi mi yapıyor acaba? Çünkü ben pek sevilecek bir şey olduğunu sanmıyorum. Acaba ben sevmediğim için mi öyle geliyor bilemem. Yazları daha çok severim mesela. Her yer kalabalık ve cıvıl cıvıl diye. Oturduğum yerden evimden sokaktaki çocuk seslerini duyunca mutlu olurum ben. Ahh diyorum işte yaz geldi. Kalabalıklaştı sokaklar gecelerimiz gündüzlerimiz. Eski oturduğumuz mahallemizden taşındığınızda ben 3 gün ağlamıştım. Evimizi sevmediğimden değil sessizlikten. Çocukluğun gençliğinin başı ilk evreler hep çok kalabalık bir mahallede geçip de bir anda sessiz sakin sadece kuş cıvıltılarının duyulduğu, insan sayısının nispeten az olduğu bir yere gelince beni sanki ses geçirmeyen bir odaya hapsetmişsin gibi hissetmiştim ve çok ağlamıştım. Sonrasında haliyle alışıyorsun, yeni insanlar tanıyorsun sonra olduğun yerde yavaş yavaş doluyor ve ben eski halime geri dönüyorum. Ben köyümüze sırf insan yok, ses yok, çocuk yok diye gitmek istemeyen biriyim. Bütün gençler göç etmiş, sadece neredeyse yaşlılar kalmış küçük bir köy. Nispeten biraz olsun bayram ve düğün günleri severim herkes bir arada olur diye.

Şimdi evlendim taşındım. İlk taşındığımda oturduğum yer de nispeten sakindi. Ama demişliğim var, 'okullar tatil olsa da millet taşınsa da renk gelse buralara' diye. Şimdi oturduğum yerden çocuk seslerini dinliyorum çok güzel bir duygu. Buralara da renk geldi şükür. Bilmem acaba bu duygumun, korkumun sebebi kalabalık bir ailede büyümem mi? Yalnızlığa hiç alışmadım çünkü. 4 kardeşiz ve hep demişimdir ya biri olmasa ne yapardık! Belki benim ki alışkanlıktır. Herkese kalabalık çok gelir 4 kardeş ama bir bilseler dünyadaki en güzel nimetlerden biridir. Çok şükür ben yaşadım bunu. Evimiz o yüzden hep cıvıl cıvıldı. Neşeli, hareketli bazen kavga gürültülü. Ama şimdi bakınca hepsi paha biçilemez anılar çocukluğun. Büyüdükçe anlıyorsun.

Daha çocukken çevreme baktığımda benim jenerasyon hep 2 kardeşti. O zamanlar bu politika vardı... 'Refah ailenin sırrı 2 çocuk(!)...'

Ee ben 4 kardeş... Çok gelirdi haliyle bana da. Çocuksun çevrenle kıyaslıyorsun. Sonra biraz artık çocukluğun yavaş yavaş geçince kardeşlerinde büyüyünce, sana arkadaş olunca anlıyorsun neyin ne olduğunu. İlk başlar çok gelen şey sonra iyi gelmeye hatta dünyanın en güzel şeyine dönüştü. Uykuya dalmaların uykudan kakmaların bile renkli oluyor düşünsene. Ne ister insan başka. Şimdiyi sorarsanız azaldık bile. Herkes yavaş yavaş bir köşeye gidiyor. Biri evlenir biri okumaya gider biri gidecektir. Herkesin artık bir ayak dışarıda. Hani çoktuk biz.

Bir sürüydük. Ayy çokmuş da 4 kardeş...(!)

Nerde  4 kardeş bulursanız bana da haber verin.

Ama en azından en güzel yıllarım nefis geçti. Ve inşallah daha nice yıllarım da böyle geçer. Rabbim yalnızlıkla sınamasın kimseyi.