Vefa... İnsanlık...

Bir video izledim denk geldi öyle.

Gece gece 59 yaşında artık kocamış bir maymunun videosu.

Tıpkı insanlar gibi gerçekten o hayvancıklarda .

Artık öyle yaşlanmış ki ölümü bekliyor. Yemeden içmeden kesilmiş yattığı yerden kalkmıyor.

Hiç bir şeyi kabul etmiyor.

Tüyleri dökülmüş derisi teni buruş buruş olmuş. Hali dermanı kesilmiş. Hayvani bir türlü besleyemiyorlar.

Reddediyor. Sonra bir adam geliyor tam 44 yıl bakıcı lığını yapmış. Yaşlı bir amca. Yanına yaklaşıyor seviyor onu konuşuyor onunla ama maymunun umurunda değil o tarafa dahi bakmıyor. Bakıcı da ona bir şeyler vermeye çalışıyor artık sonunda maymunun gözü değiyor adama. İşte orda başlıyor olay. Allah'ım o nasıl tepki. Hani sevdiğin değer verdiğin bir insan vardır onu yıllar sonra görürsün çok özlemişsindir üstelik. İşte o duruma nasıl tepki verilirse o koca maymunda öyle tepki verdi. Şaştım kaldım. Nasıl bir sevinç nasıl bir mutluluk.

Ne denir bunlara vefa cefa muhabbet sevgi...

Değil mi? Biz kısaca bunu bir başlık altında topluyoruz esasen; İnsanlık. Öyle diyoruz biz.

Peki bu hayvanın yaptığı Ne? Onun yaptığı da bu değil mi? Bende nedense bu videoyu gözlerim dolu  dolu izledim hüzün verdi bana.

Sonra düşündüm bir hayvanda bu kadar vefa varken...

Bize ne oluyor? Hani bunlar bu davranışlar insanlıktı. İnsanlığımıza ne oldu? Utanılacak hallere düştük.

Bence. Utanmalıyız. Ama onu da unutmuştuk değil mi biz diğerleriyle beraber.

İnsanlığımız da gitti geriye ne kaldı. Ne özelliğimiz kaldı ne farkımız kaldı yada. İnsanları diğer varlıklardan ayıran özelliğimizi de kaybedersek ne kaldı geriye. Kaybettik de zaten. Sonumuz mu? Allah kerim... Ne diyeyim.