Hayat bir komedidir fakat...

Ekşi Elmalar'ı izledim. Yılmaz Erdoğan'ın yeni filmi. Fragmanlarını görüyordum, adını duyuyordum.

Zaten Vizontele'den sonra Yılmaz Erdoğan'ın filmlerini, yazdıklarını, çizdiklerini merak eder olmuştum.

Hoş bir his bırakmıştı Vizontele bende. Sanırım çoğumuzda da bu oldu.

Nedendir bilinmez ben cevabını hala bulamıyorum.

Böyle böyle olduğu için bende iz bıraktı diyemiyorum mesela.

Biraz hüzün, biraz mutluluk, biraz burukluk biraz komedi...

Güzeldi Vizontele...

Sonra bu zamanlarda yeni bir film çekmiş diye duydum yorumları gayet güzeldi.

İlk önce hemen fragmanını izledim. Mekan seçimleri müthiş. Daha fragmanı izlerken verdiğim ilk tepki 'ne güzel bir memlekette yaşıyoruz' oldu. Sanki cennetin yansıması gibi.

Nasıl bir benzetme oldu bilmiyorum ama.

Filmin geçtiği tarihleri bilmiyorum. O zamanın Türkiye'sini, görüşlerini insanlarını zorluklarını acılarını yaşamadım. Ben dünyaya gelmeden 10-15 sene önceleri.

Ama hep duydum dinledim okudum. Az çok bir fikir var aklımda o günler hakkında.

O zamanların Türkiye'si hakkında.

Sonra filmi izledim. Zevkle merakla...

Film bitti... İçimde büyük bir boşluk, burukluk...

Neden bilmiyorum izlerken bile zor geldi bana hayat, basit geldi, boş geldi,hızlı geldi,sorgulamak geldi içimden.

Çok güzel mesajlar var imalar var anlatımlar var filmde.

Hüzünlü olmamasına rağmen burukluk bırakıyor insanda.

Hayatı bir şerit gibi geçirtiyor gözlerinin önünden.

Aslında her şeyin o kadar uğraşın boş olduğunu ömürlerin hızlıca bittiğini bazı şeyleri olduğu gibi kabul edip sevmemiz gerektiğini...

Her şeyi değiştiremeyeceğimizi hayatın sürprizlerle dolu olduğunu...

Hani bir söz var ya 'Hayat hiç şüphe yok ki bir komedidir fakat içinde çoğumuz ağlarız' diye...

Ne kadar doğru bir komedinin içindeyiz ama hepimiz ağlıyoruz...