Bu muydu karşılığı ?...

Ne saygı, ne sabır, ne itibar, ne de insanlık...

Acıma ve empati duygusu... Hiçbir şey kalmadı bizde!

Sen onca zaman oku kendini heba et, paralan en güzel en verimli yılların uçsun gitsin milletin gençliğini yaşadığı zamanlarda sen kafa patlat bin bir zorlukla buralara kadar gel; bilmem kaç sene okulu bilmem kaç sene asistanlığı evinin yollarını bulama, sedyelerde orda burada nerde boşluk bulursan dinlencem diyecek kadar didin sonuç; kafanda kaldırım taşı kırsınlar.

Yazık değil mi? Gencecik insan, hata yapamaz mı? Yok mu hakkı? Peki yorulmuş olamaz mı? Ya da belki bir bildiği? Senin benim bilmediğimiz hani doktor ya onlar onca senelerini verdiler bu meslek için, hani bizden daha çok şey bilemezler mi yani? Her şeyi mi çok biliyoruz? Bir biz mi varız yani kıymetli...

Konunun detayını hiç birimiz bilmiyoruz ne oldu ne bitti. Olaylar nasıl gelişti, nasıl bir diyalog döndü bilmiyoruz. Evet her şey olabilir ama karşılığı bu olamaz. Bu olmamalı. İnsan hayatı bu kadar basit hiç değersiz olmamalı. Hele bir doktorun ki. Yoo böyle ayrımı bile olmamalı. İnsansın sonuçta. En yüce varlıksın.

He karışıklıklar olmuyor mu oluyor. İtiraz edilmeyi hak eden olmuyor mu olmaz mı. Hatta bazen tartışma seviyesine kadar ve hatta evet kavgaya kadar varan da var haliyle. Ama bu değil. Böyle bir sonuç değil. Olmamalı. Başka bir yolu olmalı. Başka bir çözüm. Doktorlar da insan değil mi hata da yapabilirler evet. Ve hatta maalesef daha ilerisini de yapan yok mu var kandırmayalım kendimizi ama çözümü bu olmamalı. Bir yolu olmalı bunun. Söz konusu olan insan hayatı. Ya tamam ötekinin de canı yanıyor kalbi ağzında o da kolay değil evladı söz konusu olan kolay değil. Hastalık bir de mevzu bu da basit değil. Ama her işimiz yolunda gitmediğinde kafa kıramayız. Senin canın diye başkasının canına kıyamazsın.

Hem işin başka boyutu o bir doktor. Hayatını sırf başkalarının hayatını kurtarabilmek için heba eden insan... Amacı bu, insan hayatı. Kolay mı ya o seviyelere gelmek? Cesaret ister, çaba ister, emek ister...  Kolay mı gençliğini heba etmek, hastane sedye köşelerinde sürünmek? Hepsi insan hayatı için. Doktorluğun amacı bu zaten 'yaşatmak'. Sen kalkmış ne yapıyorsun yaşamak için muhtaç olduğun adamın kafasında kaldırım taşı kırıyorsun. Bu mu olmalıydı karşılığı onca emeğin? Ödülü bu mu olmalıydı heba edilen yılların? Evet kızıyoruz, köpürüyoruz, harlıyoruz hemen işimiz olsun istiyoruz önce biz önce biz her şeyden herkesten önce biz. Ama o ne yaşıyor hiç düşündük mü? Ne zamandır nöbette, nelerle uğraştı kim bilir. Sen gelene kadar kime neler anlattı, kimlerin nazıyla kaprisiyle uğraştı hepsine tek tek ne anlatabilir gücü nereye kadar yetebilir? Bir sen mi varsın, kim bilir senin gibi kaç kişiyle uğraştı sen gelene kadar! Yok... Önce ben ama! Beni benden öncekiler ilgilendirmez değil mi? Ah bu bencillik...