Sağlıklı nesiller, sağlıklı çocuklar...

Çocuklarımıza Komutan Tavrı ile mi yaklaşıyoruz?

Çok sık mı öğüt veriyoruz?

Onlarla her şeyi anne-baba bilir tavrı ile mi konuşuyoruz?

Uzman gözüyle mi yaklaşıyoruz?

Çocuğumuzla aynı dünyada yer almak ve aynı dili konuşmak istiyorsak onların göz seviyesine inerek, bizim de bir zamanlar çocuk olduğumuzu hatırlayarak empati kurmamız gerekiyor.

Çocuklarımızla kurduğumuz iletişim aslında çocuklarımızı şekillendiren, onların kişiliğini oluşturan en temel faktördür. Çocuklarımızla iyi bir iletişim kurabilmek için öncelikle onlarla ilgilenmeli ve onları dinlemeliyiz.

Anne- baba; iş, stres, sorumluluk döngüsünde çocuğun ihtiyaçlarını hissedemez. İhtiyaçlarını karşılayamaz demiyorum, HİSSEDEMEZ!

Anne-Baba zihinsel yorgunluğuyla çocukla ilgilenmeye çalıştığında çocuğun ruhuna erişemez. Anne, "Çamaşırları asmalıyım, ütüyü unutmayayım..." telaşında zihni yoğun. Baba, "Maçı unutma, faturayı unutmayalım..." zihni yoğun. Halbuki çocuk anne, babanın kendini bırakmasını ister. Ama bizler ne deriz?

Bu çocuk doyumsuz!

Her istediği oluyor ama yine de memnuniyetsiz.

Tek istediği his dünyasında anne- babaya ulaşabilmek, profesyonel anne-babalık değil. Çocuğun yatma saati gelmiştir. İllaki o çocuk o saatte uyuyacak kuralı çocuğu itirazlara iter. Çocuk anne-babaya doyamadıysa uyumayı reddeder. Çocuğun istediği anne-baba zihnini boşaltsın çocuğun yanına uzansın ve çocuğun his dünyasına erişerek, sohbet ederek gün sonlandırmasıdır. Kuralcılık, çocuklarımızı boyun eğmeye alıştırır. Tabi ki disiplin olmalı ama çocuğun his dünyasına girilip girilemediği göz ardı edilmeden.

Çocuklarımızı çok seviyoruz fakat pozitif iletişim eksikliği aramıza girebilir. Onlarla inatlaşmak aramızdaki bağı zedeler. İletişimin gücüyle çocuklarımızı evirebiliriz.

Eğer bir çocuk aile içinde dostluk ve arkadaşlık görmüşse, bu dünyada MUTLU olmayı öğrenir!