'Korkma' Burcu

"Korkma" diye başlar İstiklal Marşı. Çılgınlar ordusu pusu içinde pusu kursa da, kudursa da istiklal yolunda yürüyüş devam ediyor. Dua eder marşın şairi "Allah bir daha bu millete İstiklal Marşı yazdırmasın"

  Kaç saldırı görmüştür bu ülke insanı, halen de görmektedir. En son olanı hafızalarda tap taze duruyor; 15 Temmuz unutulacak bir gün değildir. Millet korkmadığını göstermiştir ve Marşın "Korkma" ile başlamasının hikmeti de anlaşılmıştır.

   Akif bu medeniyetin şairidir, hem e iliklerine kadar. Milletin ruhunu, imanın yüceliğini dillendirmiştir şiiriyle, sanatıyla... Şiarı fedakârlık, feragat; kâh Anadolu'nun tozlu yollarında, kâh çöllerde, kâh Berlin'dedir. 

   İstiklal Marşı için verilen ücreti kabul etmez; sırtındaki palto emanettir! Himmeti milletinedir, tek başına millet gibidir. Örnek alınacak şahsiyetse; evet Mehmet Akif adam gibi adamdır.

   Kimliğine üç kuruşa satmamış, kültürünü paçavralara değişmemiş, medeniyet mirasına ihanet etmemiş bir adamdır O. Cüceler anlamaz onu, istihza eder; bu onu daha da yüceltir.

   Milletin gönlünü terennüm eden milletin gönlünde yaşar. Sadece marş değildir onun ki; bir haykırış, bir feryattır. Karanlık korkutmaz, uçurumlar ürkütmez, yıldırımlar vazgeçirmez onu. Karınca olur adımlar, damla olur akar... Durmak, pes etmek, vazgeçmek yoktur millet sevdalılarının, hakikat savaşçılarının defterinde.

   Safahat; hangi bir eser bu kadar rağbet görmüştür, kaç kitaba nasip olmuştur bu kadar okunmak ve etkilenmek? Çok satılmamıştır o; çok okunmuş, okunuyor ve okunacaktır. Telif aldı mı ki Akif?

   Telif alsaydı kışın üşüyerek dolaşır mıydı? Medeniyet krizini, kültürel kışı, kuyuya itilişi gören, hisseden, yaşan insan nasıl üşümez? Palto ısıtmaz, Necit Çölleri yakmaz onu.

   Çanakkale destanına yazmak da böyle bir gönle nasip olur. Ağaç yıkılırken yeni bir tohum atar toprağa; o tohum gün olur ormana dönüşür. Sabır, sebat, azim; hangi dağ engel, hangi hain mani, hangi düşman geçit vermez bu güç karşısında.

   Düşman uyur, hainler durur mu? Ne zaman durmuş ki? "Korkma" da duruyor bu ülke; korku dağları ne kadar yüksekse ümit ondan yüce esiyor. Dağ başı, şehir içi, gönül ülkesi; bahar özlemiyle coşuyor...

Bahar bedel ister; gök gürülder, şimşek çakar, karanlık çöker! Gökkuşağı başka nasıl görülür, gül nasıl açar, bülbül nasıl terennüm eder aşkını?

   İstiklal gülünün bülbülüdür Akif. Feryadı bülbül gibi naif ve hüzünlüdür, tesiri de bundandır. Seher gibi serinletir yürekleri, bahar gibi diriltir dimağları...

   Misak-ı Millînin ruhudur İstiklal Marşı. Mehmet Akif de öyle bir çekirdek adam. "Korkma" dan yürüyen adamlar onun izinden yürüyor; "Asım" artık kabına sığmıyor, sesini yükseltiyor; korkma burcundan medeniyet şafağını gözlüyor.