Umutsuzluk

 Bu düşünceye kendimle başlamak istiyorum. Daha sonra çevremde gördüğümü anlatayım.

  İnsan umutsuz olmamalı derler. Bizi geliştirenin, yoğun duyguların içinden sıyıranın umut olduğunu söylerler. Dedikleri son zamanlarda pek bir işe yaramıyor. Umudumun söndüğünü hissediyorum. Tutunulacak dalların çürük olduğunu görüyorum.

  Ben daha genç bir insanım. Hayat çok yönlüdür dediler, bu yönleri tatmaya devam ediyoruz. "Üzüleceksin, kalbin kırılacak, geleceğin hakkında bile kötü düşüncelerin olacak, ama umudunu kaybetme, bir kapıyı kapayan bir kapıyı açar" dediler.

  Bunlara bakınca umudumun kaybolması gençlikle alakalı gelip geçici duygular olabilir diyorum. Bir yandan da bu umutsuzluk gerçekse diye düşünüyorum.

  İnsanlıkla kendimle alakalı hayallerim var. İyi bir öğretmen olmak, insanlara faydalı gelebilmek, onları ve kendimi bir huzura kavuşturmak ve bir ümitle beslemek istiyorum. Ama bu yıkılıyor. Neden yıkılıyor?

  Çevremdeki gençler benden farksız. Hatta hemen hemen hepsi aynı durumda. Bir dine inanan, inanmayan, milliyetçi olduğunu söyleyen, komünist olduğunu söyleyen, büyük işlerle uğraşmak isteyen, yazar olmak isteyen, doktor olmak isteyen, mühendis olmak isteyen, bir şey olmak istemeyen... Birileri bizi bir yoksunluğun içine sürükledi. Neyin ne olduğuna karar veremiyoruz. Bir taraf bize okuduğumuz okulun faydasız olduğunu söylüyor. Bunlar hatırı sayılır kişiler. Ailelerimiz okulsuz bir şeye sap olunamayacağını söylüyor. Bunlar da hatırı sayılır kişiler. Bu ülkede profesör olmak, Avrupa'da lise öğretmeni olmakla eşdeğer olduğunu gösterip, ülkece çok iyi yerlere gitmediğimizi anlatıyorlar. Para kazanmadan bırakın mutlu olmayı, huzuru dahi bulamayacağımızdan bahsediyorlar. Diğerleri bunların bir öneminin olmadığını söylüyor. Haklı haksız kim kendileri de bilmiyorlar.

  Bir tarafta kadın erkek ilişkilerinin bozuk olduğunu, nasıl olması gerektiğini anlatıyor. Daha ne yaşadığının farkında olmayan kadın ve erkeklere, doğrunun ne olduğunu göstermeden "yanlış yap ki gelişesin" diyorlar. Duyguları birbirine kırdırtıp, umudumuzu kaybetmemizi söylüyor, umutlu olmamızı diliyorlar. Bir tarafta bunlara boğulmayın diyor. "Relax" olmamızı istiyor.

Biz gençlere ne yapmamız, umudumuzu nasıl kaybetmememiz gerektiğini bir zamanlar umutlu olup umudu kırılan insanlar söylüyor.

Karanlığımızı ne aydınlatır? Bize kibrit çöpü mü olacaksınız yoksa meşale mi? Bizleri kurtaracak mısınız yoksa kendinizle beraber boğacak mısınız?

 Bize biz olmayı öğretecekler, bize ne yapacaksınız?