Çocuk

Alıştırma kendini...

Yaşın bile yokken daha, kendinden büyük adımlar atmaya...

Kendinden büyük bir dünyada yaşamaya, hayatta kalmaya çalışmaya, desteksiz, kötümser, küfürbaz, terbiyesiz, bel altı yalanlar duymaya.

Alıştırma kendini çocuk, daha yaşın yokken kendin kadar çocuk doğurmaya...

Söz yetmez, akıl almaz sana edilmiş ihaneti anlatmaya...

***

Duygusal değilim ya da gözlerim yaşararak yazmıyorum ancak dört duvar bir binadan; örtbas edilmiş, üstü kapatılmış 115 hamile çocuğun gelip geçtiğini duymak, bilmek bir toplumu ne kadar derinden yaralar hayal edemiyorum. Öfke ya da sinir de değil...

Derinden, ince ince kahreden, gözlerini kapatıp geçmesini bekleyemeyeceğin utanç!

Nasıl ses çıkmadı oradan, nasıl kimse çığlık çığlığa bağırmadı anlamıyorum.

Can yakmaz bak bu bahsettiğim,

Sakatlar... Toplumu sakatlar... Hepimizi felç eder... Sakatlamalı...

Düşündürtmez üzerine...

Delirtir... Delirtmeli...

Kim olursan, ne olursan, ne hissedersen, rengin, dilin, ırkın, cemiyetin, cebindeki paranın bolluğu ya da yokluğu her neyse... Delirmelisin... Sakatlanmalısın... Utanmalısın...

Omurgan çatlamalı utançtan...

Gizlesen, en derine soksan, üstüne 7 kat duvar diksen toprak kabul etmez. Uyuyamazsın bunu bilerek, uyusan da uyanamazsın...

Kirlilerinden sızanlardan bir hayat oluşturamazsın.

***

Ama umudunu da yitirme çocuk... Bir gün bedeller ödenecek.

Güzel günler gelecek bir gün...

Şairin dediği gibi motorları maviliklere süreceğiz...

Çocuk inan; İnan çocuk.

Güzel günler göreceğiz, güneşli günler...