Demokrasinin idamla biten zaferi - 2

14 Mayıs 1950... Demokrat Parti iktidara gelmişti. Bir ilk yaşanıyordu. İlk defa bu ülkede kavgasız ve darbesiz iktidar değişiyordu. Düzelteyim... İktidar partisi değişiyordu...

22 Mayıs 1950...1. Menderes döneminin ilk icraatı, ihtiyaç fazlası devlete ait otomobillerin israfla mücadele kapsamında satılmasıydı. Paradan mevcut cumhurbaşkanı İnönü'nün resmi kaldırıldı. Önceden olduğu gibi Mustafa Kemal Atatürk'ün resimleri paraya yeniden basıldı. Ramazan ayının ilk günü 17 Haziran 1950'de, ezanın kendi sesiyle okunmasına izin verildi. Bir hata düzeltildi... 15 yıl sonra nihayet... Ezan, sesini; millet kendini buldu... CHP'nin tek parti iktidarı döneminde edindiği mallar, 1953 yılında haczedilerek hazineye devredildi. Köy Enstitüleri, Öğretmen Okulları olarak yeniden düzenlendi. Türkiye dönüşüyordu. Ya da şöyle mi demek lazım; dönüştürülmek istenen, ayarlarıyla oynanmak istenenTürkiye; uyanıyor, kendine geliyordu. Tam da bu sebeple, bazıları için demokrasiye tahammül etmek çok zor olacaktı.

Türkiye'nin gayri safi milli hasılası yılda ortalama %9 oranında büyüyordu. Ülke zenginleşiyordu. Tarım arazilerinde yeni yeni makinalar göze çarpıyor, çiftçimiz makineli tarıma geçsin diye büyük bir çaba sarf ediliyordu. 1950-1954 yılları arası ekonomide kalkınma dönemiydi. Öte yandan bu dönemde haset ekip, haset biçenler de vardı. Kirli bahçelerin kör bekçileri bütün bu güzelliklerle ilgilenmiyor, bir yalan uydurup kendi yalanlarıyla güreşiyorlardı.

Nerden bilsin Adnan Menderes... Bu kadar koşuştururken, günün birinde zindana düşeceğini... Onur kırıcı alaylar ve aşağılamalara maruz kalacağını nerden bilsin... Eşi Berrin Hanım, kendisini ziyaret etmek isteyince ''daha önce görüştünüz'' denilerek geri çevrilecekti. Avukatları bile tutuklanacaktı... Zindan günlerinde eşi Berrin Hanım'a şöyle bir mektup yazacaktı; "Berrin'im, dün gazetelerde okumuşsundur. Avukatlar nezarete alındılar. Bu kadar talihsizlik olamaz; maalesef oldu. Ben ne dosyaları tetkik, ne her gün akşamlara kadar devam eden duruşmalarda dinlenen yüzlerce şahidin ifadelerini tespit, ne de hukuk bakımından kifayetli bilgiye sahibim. Başından beri biliyorsun avukatlar takip ediyorlardı. Yalnız kalmış, şaşırmış haldeyim.Cenabı Hak yardımcımız olur inşallah..." 

Ülke ülke gezerek, şehir şehir vatanın her metre karesi ile ilgilenip faydalı olmak için çırpınırken, bir zaman sonra bu başına gelecekleri nerden bilsin... Menderes, bu kaderden habersiz tüm gücüyle memleketi ve Anadolu insanı için ter döküyordu.

Velhasıl-ı kelam, 1950'den 1954'e kadar milleti için çırpınan bir iktidar partisi vardı. 54 Seçimleri öncesi basın ile DP'nin arası bozulmuştu. Bazı gazeteler yalan yanlış haber üretmeye başlamıştı. O günlerde verem hastalığı ile mücadele, gündemin önemli bir parçasıydı. Başkent için önemli bir proje olan Esenboğa Hava Meydanı yakın zamanda hizmete girecekti. 2 Mayıs gelip çattı... Yıl 1954... Millet seçimini yaptı. 3 Mayıs sabahı rekor bir destekle iktidara gelen Demokrat Parti dahil, herkes şaşkındı. Meclis'te 503 DP, 31 CHP vekili vardı artık. İnanılmaz bir fark oluşmuştu. Kendini rejimine bekçi atfedenlerle, demokratik bir rejime gayret gösterenler arasında inanılmaz bir fark... 503 nere, 31 nere... Bir yerlerde bir terazi varsa eğer kefeleri arasında denge kalmamıştı şimdi. Ne gariptir ki bu duruma çok da sevinen yoktu. Sanki sevinilemiyordu... Sevinilmeli miydi, bunu da bilen yoktu. İçten içe bir tedirginlik yayılmıyor değildi. Bu kadar vekil, bu kadar fark başa bela olur muydu ? Acaba bu kadar vekil, muktedir olmaya yetermiydi?

1954 seçimleri sonrası bu ülke; tam manasıyla filmlere konu olacak alicengiz oyunları ile alabora edilmek istendi... Siyaseti o günlerde öğrenenler çok şey gördü... Rekor bir oyla iktidara gelen bir partinin genel başkanı, milletim milletim diye kalbi atan bir başbakan,7 yıl sonra asılacaktı. Çünkü çok seviliyordu... Sevilmesi sorun değil, çok seviliyor olması sorun olacaktı...

Devamı Haftaya