Umut dolu zeytin gözler

Onlara kimimiz acıyoruz kimimiz kızıyoruz kimimiz ise nefret ediyoruz...

Kim mi onlar? Tabii ki ülkelerindeki savaştan kaçıp gelen Suriyeli muhacirler...

Kimseye duyguları hakkına bir şey diyemeyiz elbette ki amma vicdan işin içine girince bir dur diyebiliriz...

Neden mi böyle diyorum?

Elbette ki savaşlardan kavgalardan gürültülerden en çok çocuklar etkileniyor. Ülkemizde olan Suriyeli çocuklar savaştan kaçıp geldiler ama hala daha mutsuzlar. Vicdanlara dokunması için yeterlidir elbet bir çocuğun mutsuz gözleri...

Geçtiğimiz günlerde bir sokak röportajındayken Suriyeli bir anne ve kızına rastladık. Çok güzel Türkçe konuşan Suriyeli kızımız bana parlak parlak o zeytin karası gözleriyle umut dolu bakıyordu. Çağırdım hemen yanıma ne oldu dedim. Kızımız biraz utangaç biraz korkak bir sesiyle derdini anlattı.

Suriye'den gelmişler ve hala daha okula gidememekten yakınıyor. Neden yakınmasın ki okumayı kitapları seven bir çocuk okuma haklarının olmamasından neden yakınmasın. Henüz kanunların olmadığından dolayı okula gidemediğini bana anlattı. Umut dolu gözleriyle içimi eritti. Suriye'de çok başarılı bir öğrenci olan bu kızımız kendi ülkesindeki okulunda dereceleri olan bir öğrenci olduğunu söyledi. Bende çaresizliğimi kaleme aldım işte.

Doktor olup insanlara şifa dağıtmayı seçen küçük kızımıza nasıl çare olabilirdim ki kalemimden başka...

Evde kendisi gibi kardeşlerinin de okula gidemediklerini söyleyen küçük kızımızın umarım yetkililer sesini duyar da yardım ellerini uzatmaktan çekinmezler. Çünkü onun tek isteği başarılarına kaldığı yerden devam edebilmek. Eğer biz yardım elimizi uzatırsak bu küçük kızımızı ülkemize kazandırıp çok başarılı bir doktor olmasına vesile olabilir...

Sesinin duyulması ve satırlarımın okunması dileğiyle....