Her şey boş...

Ölüm tek gerçek olan şey. 
Geriye ne kin, ne nefret, ne mal mülk, ne de sevdiklerin kalıyor. 
Tek gerçek o ve sonun başlangıcı oluyor. 
Ölüm yakınlarınızda kendini gösterince birden her şeyin idrakinde kalıyorsunuz. 
Diyorsunuz ki değer miydi? 
Gençlik, güzellik her şey yalan. 
Bu yüzden kıymet bilmeli kalp kırmadan göçüp gitmeli. 
Dünya hırslarına kapılmadan yaşamalı. 
Heybemize aldığımız sadece güzel ameller olmalı. 
Diyoruz da ne kadar yaşıyoruz. 
Bir 10 dakika idrak ediyoruz sonra yine bakıyoruz hayatımıza. 
Başlıyoruz yine nefsimize kapılıp gitmeye. 
Oysaki gerçek olanı elimizle iterken hayal dünyasında gerçekleri görmeden yaşayıp gidiyoruz. 
Arkadan ağlayanlar, üzülenler, vah vah diyenler dünyada kalırken giden gerçeği görüp yaşamaya başlıyor bile. 
Ne olursa olsun kin, hırs, nefreti gönlümüze sokmadan yaşamamız lazım. 
Böyle durumlarda ölüm var diyebilmeliyiz ve aklımıza da getirebilmeliyiz.
Yakınlarımıza ölümün acısı düşmedikçe anlamıyoruz diyorum ya düştükten sonra da çabucak unutup gidiyoruz. 
Ve bir başka çarpıcı konu ki ölmeyip dünyada bunun bilincine varamadan yaşayanlar. 
Hiç bir şeyin bilinmediğini görünmeyeceğini sanarak aldanıp gidenler. 
Vah ki onlara...
Gerçeği bile bilemiyorlar. Her şeyin düze açığa çıkacak olmasını dahi bilemiyorlar. 
Gizli gizli günah işleyip sanki bunların hiç açığa çıkmayacağını düşünerek yaşayanlar. 
O gün ki işlenen her günahın apaçık ortada olduğunda utanma sıkınma içindeki durumunuzu düşünemiyorum bile. 
Mebal, ah alanlar yatacak yeriniz yok. 
Vicdanlarının kölesi olarak yaşayanların dünyada da yaşayacak yeri yok. 
Ne büyük bir günahtır ki mebal altında yaşayarak fakat bunun bir mebal olduğunu bilmeden nefes almaya devam ederler. 
Neyse ki ölüm var her şey boş yalan...