Cumhuriyet muhafızı

Dönem itibariyle kendini tartışılır kılan bir örgütlenme haline dönüştü artık NATO.

Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü.  (North Atlantic Treaty Organization)

Bizi bu işlevsiz haçlı kulübüne iten yegâne sebep ise, yıllar öncesinin Sovyet tehdidinden başka bir şey değildi.

2. Dünya Savaşından zaferle çıkan Sovyetler Birliği bizden "Boğazlarda üs ile Kars ve çevresini" istemişti.

Türkiye ise biraz metaneti, birazda ABD ve İngiltere'nin desteğiyle Stalin'in dayatmalarına karşı direndi.

Yıllarca süren Sovyet isteklerini başarılı bir dış politikayla bertaraf etti.

Söz konusu o sıkıntılı dönem, batıya yakınlaşmanın birazda bahanesi oldu.

Stalin'in ölümü tehditleri rafa kaldırsa da, hükümetin sözde uygar batı hayranlığı bu oluşumun içinde kendini güvende hissetmeye inandırmıştı bir kere.

10 Avrupa'lı devlet, ABD ve Kanada ortaklığıyla 4 Nisan 1949'da ilan edilen birlik, tümısrarlara rağmen Türkiye'yi içine hemen kabul etmedi.

Önce bir samimiyet testinden geçilmesi gerekiyordu.

Ve ülkemiz bu birliğin bir parçası olmak uğruna kendisiyle hiçbir alâkası olmayan Kore savaşına gitmeyi kabul etti.

Tek parti rejiminden demokratik sisteme geçen! Türkiye iktidarı, Kore'ye asker gönderilmesi hususunu Meclis'e sormaya gerek bile duymadan dini, dili ve rengi farklı bir ülkeye Mehmetçik'i savaşa yolladı.

Peki ne için?

Allah yolunda cihat için mi Kore'ye cephe açıldı?

ABD'nin gözüne girip NATO'ya üye olabilmek için tabi ki.

Bu, ülkemiz açısından hiçbir şey ifade etmeyen savaşa 5000'in üzerinde askerimiz gitti.

720 askerimiz hayatını kaybederken,2000'den fazla yaralı,234 esir ve 175 kaybolan Mehmetçik kayıtlara geçti.

Türkiye haçlı ittifak testinden can feda ederek geçmişti.  Ve nihayet 1952'de üyeliği kabul edildi.

Bu kanlı anlaşma bir nevi Çanakkale' de Türklerle çarpışan Anzak askerlerinin durumuyla benzerlik gösteriyor.

Üyeliğin ardından geçen 67 yıllık süreçte Türkiye NATO'nun direktiflerine harfiyen uydu.

Üslerini NATO'ya açtı. Operasyonlarda da merkez üs olma görevini kabul etti.

Bu durum bazı dostluk ilişkilerini zedeledi.

NATO, BOP kapsamında başta Afganistan, Irak ve Libya olmak üzere bazı İslam ülkelerine yapılan işgal girişimlerine göz yumdu.

Biz de NATO üyesi olduğumuz için alınan bu kararları veto edemedik.

İşgalci tarafta saf tuttuk.

Bu durum, İslâm alemi ile aramızın açılmasına neden oldu.

Doğru bir politika izlenememişti.

Yaşananlar Türk-Arap ilişkilerinin seyrini değiştirdi.

Belki son yıllarda ilişkiler biraz dengelendi.

Tüm bu fedakârlıklara karşın NATO Türkiye için ne yaptı?

PKK terörü için hiçbir zaman kılını kıpırdatmadı. Aksine yataklık yaptığı ispatlandı.

Komşu ülkelerle olan sürtüşmelerde hiç bir zaman bizden yana tavır almadı.

Kürecik üssünü NATO üyesi olmadığı halde İsrail'in de kullanmasına izin verdi.

İncirlik üssü ise hâlâ gündemi meşgul etmeye devam ediyor.

NATO'nun patronu ABD ise ülkemizin her yanını üsleriyle donattı.

Hatta 1980-90 arası Gemlik/KUMLA mevkiinde dahi yapılanmaları vardı.

Karargâhlarında bölünmüş Türkiye haritası bile bulundu.

NATO sözleşmesine rağmen bugün Suriye'de PKK/YPG seviciliği ispatlanmıştır.

Her şeyleri aleni.

Ama tüm bu iyi niyetlere rağmen hiçbir zaman Türkiye'nin hassasiyetleri gündem oluşturmadı.

Resmen bir kullanılmışlık örneği.

O halde bizim ne işimiz var bu faydasızların tekelinde diye düşünmeden edemiyor insan.

Sözün özü;  ülke olarak NATO'nun pek bir hayrını göremedik.

İlişkiler neticesi hep bizim zarar hanesine yazdı.

Bundan sonra ne olur?

Ön görmek kolay değil.

Bugün 29 ülke üyedir NATO'ya.

Her ne kadar renk verilmemeye çalışılsa da İsrail ve Kıbrıs Rum Kesimi'de gayri resmi üyelerdendir.

Bu iki ülkede toplantılara katılır. Tatbikatlarda boy gösterirler.

Türkiye bu çelişkiye kayıtsız kalmaz tepki koyar.

Ancak,işleyiş değişmez.

Kayırma siyaseti haçlı kulübünde de işler.

Devrilen yıllarbu çarkın işleyişini bizlere ezberletti.

Biz bunu yıllardır söylüyoruz.

İnanmayanlar yabancı ağızlardan da duysunlar...